Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
Υπάρχουν στιγμές στην πνευματική μας ζωή που μας παίρνει ο κατήφορος… είτε από παρατεταμένη αμέλεια, είτε από την ψυχική μας διάθεση, είτε από εξωτερικούς παράγοντες, είτε από συνδυασμό πολλών παραγόντων. Το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο, τα πάθη διεγείρονται και οι αμαρτίες μάς γίνονται συνήθεια. Η Χάρις του Θεού απομακρυσμένη και ο Χριστός παραμελημένος. Έρχεται το σκοτάδι μέσα μας και ο διάβολος μάς ψιθυρίζει ασταμάτητα: ‘ Παράτα τα! Βλέπεις πως δεν μπορείς να είσαι χριστιανός; Ό,τι θέλω σε κάνω! Κι έλεγες πως θέλεις να γίνεις άγιος, τρομάρα σου…’Τότε τί κάνουμε; Πώς θα συνεχίσουμε όταν μας πλακώνουν λάθη βαριά και η…
"Γαντζώνεσαι με την ελπίδα του Θεού και σώζεσαι" Όταν συνήλθε κάπως ο Γέροντας κι άρχισε σιγά σιγά να δέχεται επισκέπτες, τον συνάντησα κι άκουσα έκπληκτος, να μου λέει, με την ασθενική φωνή του: "Όταν ήμουν, που λες, νέος, προσευχήθηκα στο Θεό, αν ποτέ επιτρέψει ν' αρρωστήσω, να μου δώσει καρκίνο. Ξέρεις, ο καρκίνος είναι η καλύτερη αρρώστια. Γιατί με τις άλλες αρρώστιες, δεν το παίρνεις σοβαρά το ζήτημα, ελπίζεις ότι θα γιατρευτείς και συνήθως δεν αλλάζεις. Με τον καρκίνο όμως, λες, "ως εδώ ήταν, πάει, τελείωσαν τα ψέματα, τώρα φεύγω". Οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε βοηθήσουν και βρίσκεσαι μόνος…
Το πύρινο στεφάνι Ο ηγούμενος της μονής των Ακοιμήτων όσιος Μάρκελλος (Ε΄αιών) προστάτευε τους αδύνατους και δεν φοβόταν τις απειλές των τυράννων. Αυτό φαίνεται από το ακόλουθο περιστατικό: Ζούσε στις ημέρες του ένας άρχοντας πολύ πλούσιος και ισχυρός. Έκανε όμως πολλές παρανομίες. Ο βασιλιάς τον φοβόταν και δεν τον ενωχλούσε, για να τον έχη βοηθό στους πολέμους. Το όνομα του ήταν Αρδαβούριος. Αυτός λοιπόν οργίσθηκε με κάποιον Ιωάννη και σκεπτόταν να τον σκοτώση. Ο Ιωάννης, επειδή δεν έλπιζε από πουθενά βοήθεια, έτρεξε στη μονή του οσίου Μαρκέλλου, ο οποίος τον δέχθηκε με χαρά. Μόλις το έμαθε ο Αρδαβούριος παρακάλεσε στην…
151. Τίποτε δεν είναι ακατατόρθωτο σε όποιον πιστεύει. Η ζώσα και στερεά πίστις μπορεί να επιτελέση μεγάλα θαύματα εν ριπή οφθαλμού. Αλλά και άσχετα προς τη δική μας πίστη, ο Θεός επιτελεί θαύματα, όπως εκείνα που γίνονται μέσα στα Μυστήρια. Ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, αδιάφορο αν ο λειτουργός ιερεύς είναι ή δεν είναι άξιος. «μη η απιστία την πίστιν του Θεού καταργήσει;» (Ρωμ. γ’ 3), ρωτά ο Απόστολος. Οι δικές μας ελλείψεις δεν μπορούν να υπερισχύσουν στο ανείπωτο έλεος του Κυρίου. Ούτε η αδυναμία μας στη δική του παντοδυναμία. 152. Αρκεί να είναι…
Το παιδί και ο φιλόσοφος Το παιδί ζει στην εποχή που υφίσταται, ο φιλόσοφος ζει στην εποχή που θα έρθει. Κοκκίνισε το άνθος του λουλουδιού και με την ομορφιά του τράβηξε το βλέμμα και του παιδιού και του φιλοσόφου. Το παιδί κοιτά και χαίρεται για εκείνο που βλέπει το μάτι του. Ο φιλόσοφος κοιτά με τις σκέψεις στην άλλη εποχή και στη θέση του ανθισμένου λουλουδιού με θλίψη παρατηρεί τον στεγνό σκελετό του, στον οποίο δεν βουίζουν μέλισσες, αλλά φθινοπωρινός θρήνος του ανέμου. Τι μπορεί να διώξει το σύννεφο από το μέτωπο του φιλοσόφου; Τι άλλο εάν όχι η επέκταση…
37. "Ως θρόνος περιέχεις τον Θεόν" Η εικόνα του «Θρόνου» προέρχεται από το όραμα του προφήτου Ησαΐου: «Είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου» (στ΄ 1). Η ίδια εικόνα ενέπνευσε και τον υμνολόγο του Ακαθίστου: «Χαίρε θρόνε πύρινε του παντοκράτορος» (Ω) και τον υμνογράφο Κοσμά στον χριστουγεννιάτικο κανόνα: «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον! Θρόνον χερουβικόν την παρθένον»! (ΜΔ). Η Θεοτόκος έγινε θρόνος του Θεού. Οι ειδωλολατρικοί λαοί έφτιαχναν τους θρόνους των θεών των, σμιλεύοντας το μάρμαρο, πελεκώντας το βράχο ή το ξύλο. Όταν όμως «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» και ο Θεός αποκάλυψε στους ανθρώπους το «μυστήριον χρόνοις…
Ο Θεός θα μας σώσει μέσα από τη συμφορά "Βαθιά ήταν η λαχτάρα του Γέροντα να σμιλέψει την άμορφη μάζα του λίθινου εαυτού μας και να μορφώσει το Χριστό μέσα μας κι έτσι να μας μεταμορφώσει. Όλο αυτό γινόταν με ωδίνες τοκετού εκ μέρους του και με ενίσχυση της ελπίδας μας, ώστε ποτέ να μην απελπιστούμε και νατα παρατήσουμε.Τόσο στην προσωπική μας ζωή, όσο και στη ζωή του τόπου μας και της ανθρωπότητος, έβλεπε σημάδια ελπίδας. Ένα βράδυ που του είχαμε εμπιστευθεί τη θλίψη μας και τη στενοχώρια μας για τα όσα συνέβαιναν γύρω μας, μας εκμυστηρεύθηκε: "Η εποχή μας…
1,5. «δια την ελπίδα την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς, ην προηκούσατε εν τω λόγω της αλήθειας του ευαγγελίου». Η αθάνατη αδελφή της πίστης και της αγάπης είναι η ελπίδα. Όλη αυτή είναι ουρανοεπιθυμούσα, επιθυμεί τον ουρανό. Όσο η ψυχή «αναλίσκεται», διαμέσου της αγάπης, για χάρη των αδελφών μας στην γη, τόσο η ελπίδα οδηγεί αυτήν στους αγίους κόσμους και στις άγιες κορυφές.Αυτή είναι εκείνη, η οποία μεσιτεύει ενώπιον του Πάν-γλυκου Κυρίου για την αγάπη μας και την πίστη μας στην γη. Στηριζόμενη όλη στον Παντοδύναμο Κύριο, αυτή τον εξευμενίζει ώστε να δίνει στην ψυχή μας τις κεχαριτωμένες ένθεες δυνάμεις,…
«Και είστε απόλυτα πλήρεις κοντά σ’ αυτόν…» Κολοσσαείς 2:10 Η μεγαλύτερη παρηγοριά του χριστιανού Ένας ηλικιωμένος χριστιανός ήταν ετοιμοθάνατος. Ένας νεαρός, χριστιανός κι αυτός, τον ρώτησε: «Αδελφέ, θέλεις να σου διαβάσω το πιο παρήγορο εδάφιο από το Λόγο του Θεού;». «Ναι», απάντησε εκείνος. Κι ο νέος άρχισε να διαβάζει: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής. Διαφορετικά θα σας το έλεγα…» (Ιωάν. 14:2). «Όχι, όχι», είπε ο ετοιμοθάνατος. «Δεν είναι αυτό το πιο παρήγορο εδάφιο, αλλά το επόμενο». Κι ο νέος συνέχισε: «Κι αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι θα και θα σας πάρω…
Αγκάθι ο πλούτοςΌταν κάποιος είναι σκληρός και απότομος, δηλαδή ανελεήμων, μέσα του έχει φυτευτή το αγκάθι. Ε.Π.Ε. 23,58 η φιλαργυρίαΑγκάθια είναι οι πλεονεκτικές επιθυμίες. Κι όπως τ’ αγκάθια, οπού κι αν τ’ αγγίξη κανείς, ματώνει τα χέρια του και τραυματίζεται, έτσι κι απ’ τις επιθυμίες αυτές παθαίνει όποιος πέφτει σ’ αυτές. Βάζει την ψυχή του σε πόνους. Ε.Π.Ε. 23,438 η αμαρτία Η αμαρτία όχι απλώς εισέρχεται αλλά και καρφώνεται και πληγώνει. Κι αν ακόμα μικρό μέρος της απομείνη και δεν την βγάλουμε ολόκληρη, αυτό το μικρό μας στενοχωρεί, μάα κεντά σαν αγκάθι. Ε.Π.Ε. 24,452 Αγκίστρι η αγάπηΆπλωσε τη σαγήνη της…