162. «ενεδύσατο (ο Κύριος) εκ σου Θεομήτορ ωραιοτάτην ευπρέπειαν»
Ο χιτώνας που ύφανε ο Υιός του Θεού με τον άχραντο και αμόλυντο ιστό της ανθρώπινης φύσεως της Θεοτόκου ήταν όχι μόνο «καινούργιος», αλλά και ωραίος. Η θεία φύσις του Λόγου ντύθηκε «ωραιοτάτην ευπρέπειαν»! Η Θεοτόκος προσέφερε στον Υιό του Θεού την ωραιότερη ανθρώπινη φύσι. «Ως ωραία απεκύησε τον Ωραίον» (ΜΑ, 31) . Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου ήταν «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,2) . Η αμόλυντη ύπαρξις της Θεοτόκου πρόσφερε κάλλος και ωραιότητα στην ανθρώπινη φύσι του Ιησού.
Η συνεργία της Θεοτόκου στην Ενσάρκωσι ήταν ένα έργο τέχνης. Εάν οι προσωπογραφίες του Ιησού που ζωγράφισαν οι χριστιανοί καλλιτέχνες χωρίς να δουν το πρωτότυπο είναι αριστουργήματα, μπορούμε να φαντασθούμε τι αριστούργημα θα ήταν το πρωτότυπο, το έργο της Παρθένου! Η Θεοτόκος δεν ήταν ζωγράφος. Ήταν όμως Εκείνη που έδωσε στην ανθρώπινη μορφή του Ιησού τα δικά της χαρακτηριστικά. Ο Ιησούς ήταν ο Υιός της Παρθένου!
Όταν καλούμεθα να κάνωμε κάτι για τον Ιησού πρέπει να είναι όχι μόνο καλό και άγιο, αλλά και ωραίο! Ό,τι δίνομε στον Κύριο πρέπει να είναι το ωραιότερο που έχομε, το καλλίτερο που μπορούμε.
Ο Ναός μας, δεν χρειάζεται ίσως να είναι πολύ μεγάλος˙ πρέπει όμως οπωσδήποτε να είναι ωραίος. Η λατρεία μας είναι βέβαια «ορθόδοξη»˙ πρέπει όμως να τελήται και ωραία˙ να είναι «θυμίαμα εύοσμον» ενώπιον του Κυρίου. Η ζωή μας, εν ονόματι του Ιησού, η καλωσύνη και η αγιότης δεν μπορούν ποτέ να συνδυάζωνται με τη σκυθρωπότητα, τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα. Η εν Χριστώ ζωή πρέπει να είναι ωραία και γι’ αυτούς που τη ζουν και γι' αυτούς που βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλον των χριστιανών. Χριστιανός που απωθεί δεν είναι της τάξεως της Θεοτόκου.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)