Η ταλαιπωρία του αρρώστου και η εμπιστοσύνη στον Θεό
-Γέροντα, αν κάποιος έχει μια βαρειά αρρώστια και αποφασίσει
να αφεθεί στον Θεό, θα κάνει καλά;
-Αμα δεν έχει υποχρεώσεις, ό,τι θέλει κάνει.
Αμα όμως έχει υποχρεώσεις, αυτό θα εξαρτηθεί και από τους άλλους.
Και εγώ πήγα στον γιατρό «άκων και μη βουλόμενος»... [...]
Συνήθως λέμε: «Οι άρρωστοι πρώτα να φροντίσουν να βοηθηθούν
ανθρωπίνως και σε ό,τι δεν μπορούν να βοηθηθούν ανθρωπίνως θα βοηθήσει ο Θεός».
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, για να βοηθηθούν ανθρωπίνως οι άνθρωποι
που πάσχουν από κάποια βαρειά αρρώστια, περνούν μεγάλη ταλαιπωρία,
ολόκληρο μαρτύριο. Πρέπει να κάνουν ένα σωρό εξετάσεις, εγχειρήσεις,
μεταγγίσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες. Τρυπήματα για τις μεταγγίσεις,
τρυπήματα για τους ορούς... Να σπάζουν οι φλέβες, να τους βάζουν την τροφή
από την μύτη, να μην μπορούν να κοιμηθούν...
Και όλα αυτά, για να γίνει αυτό που γίνεται ανθρωπίνως.
[...] Γι’ αυτό δεν πρέπει να επαναπαυώμαστε
και να λέμε «εντάξει, αυτός ο άρρωστος έπεσε σε καλούς γιατρούς»,
αλλά να έχουμε υπ’ όψιν ότι, για να βοηθηθεί ο άρρωστος ιατρικά,
πρέπει να περάσει μια ολόκληρη ταλαιπωρία και να προσευχώμαστε με πόνο
να του δίνει ο Χριστός υπομονή. Να φωτίζει τους γιατρούς, γιατί οι γιατροί
μπορεί να κάνουν λάθη, ιδίως αν δεν έχουν ταπείνωση.
[...] Γιατί δεν φθάνει μόνον η επιστήμη.
Χρειάζεται και πίστη και προσευχή. Καμμιά φορά βλέπω και εδώ στο μοναστήρι
τις αδελφές που είναι γιατροί να θέλουν περισσότερο με την επιστήμη τους
να βοηθήσουν τον άρρωστο παρά με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την προσευχή.
Η καρδιακή όμως προσευχή θα τις δώσει ανώτερο ιατρικό πτυχίο,
διότι θα σταματούν την ανθρώπινη επιστήμη. Όταν καλλιεργηθεί η αγάπη
με τον πόνο γενικά για όλους τους ανθρώπους, τότε ενεργούν οι θείες δυνάμεις,
αρκεί να υπάρχη βαθειά ταπείνωση στην ψυχή, για να μην υπερηφανευθεί και αδικήσει
τον Θεό νομίζοντας ότι είναι δικές της αυτές οι δυνάμεις.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Χριστός μπορεί ακόμη και αυτά που δεν θεραπεύονται
από γιατρούς να τα θεραπεύσει, αλλά πρέπει να υπάρχη σοβαρός λόγος και ο πιστός
να είναι πολύ πιστός και πολύ δοσμένος στον Χριστό.
-Δηλαδή, Γέροντα, όταν οι άνθρωποι υποφέρουν, να μη ζητούν ιατρική βοήθεια;
-Δεν εννοώ αυτό, βρέ παιδί! Δεν λέω «μην του βάζεις λ.χ. οξυγόνο», για να σκάσει
ο άνθρωπος. Θέλω να πώ, τί τραβάει ο άρρωστος, για να βοηθηθεί ανθρωπίνως,
και ότι πρέπει να κάνουμε προσευχή να βοηθάει ο Χριστός τους αρρώστους,
για να μην ταλαιπωρούνται. Αν κάτι είναι σοβαρό, να παρακαλούμε τον Χριστό
να το πάρει με ένα χάδι Του. Γιατί ο Χριστός, λίγο αν χαϊδέψει τους αρρώστους στο χέρι,
φεύγουν όλα και γίνονται καλά! Ούτε φάρμακα χρειάζονται μετά ούτε φαρμάκια.
Κι αν τους χαϊδέψει στο πρόσωπο, είναι ακόμη καλύτερα. Αν τους αγκαλιάσει κιόλας,
θα μαλακώσει και η καρδιά τους! Καταλάβατε; Χρειάζεται όμως μεγάλη πίστη.
Αν δεν έχη πίστη ο ίδιος ο άρρωστος, δεν γίνεται καλά.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 218-220)