96. Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, για τα ελέη σου, με τα οποία πλουτίζεις τη ζωή μου; Μονάχα την πίστι μου. Γιατί δεν έχω έργα να με δικαιώσουν. Τίποτε το καλό δεν έπραξα ενώπιόν σου. Αλλά και η πίστις μου δικό σου δώρημα είναι. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν». Συ είσαι το τελειότατο Πρότυπό μας. «Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων· οἰκτείρησον τὸν σὸν πλάσμα Δέσποτα… Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.» (από τη νεκρώσιμο Ακολουθία).
97. Όταν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, είμαστε ευχαριστημένοι από το κάθε τι. Οι θλίψεις γίνονται γλυκιές, η ανέχεια των υλικών δεν μας πειράζει, οι στεναχώριες μεταβάλλονται σε χαρά. Όταν όμως ο Χριστός είναι έξω από την καρδιά μας, τίποτε δεν μας ικανοποιεί, σε τίποτε δεν βρίσκουμε ανάπαυσι και παρηγορία. Ούτε στην υγεία του σώματος, ούτε στις υλικές ανέσεις, ούτε στα κοινωνικά αξιώματα, ούτε στις διασκεδάσεις, ούτε στα πολυτελή μέγαρα, ούτε στα πλούσια τραπέζια, ούτε σε τίποτε άλλο. Ώ πόσο απαραίτητος είναι στον καθένα ο Χριστός, ο Ζωοδότης και Σωτήρ των ψυχών μας! Ο άσπονδος διώκτης των ψυχών, ο Διάβολος, προσπαθεί κάθε στιγμή να μας εξοντώση. Αποπειράται να μας ρίξη στην απώλεια με κάποιο αμάρτημα, με κάποιο απο τα πάθη. Επιζητεί να μας δέση με κάποια κακή συνήθεια και έτσι να κάμη τη σωτηρία μας όσο το δυνατόν πιο απίθανο. Να μας ψυχράνη την αγάπη προς τον Θεό, την Εκκλησία, τα αιώνια αγαθά. Ας φυλαχθούμε από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 57-58)