Τον πρώτο καιρό που ήρθα στην Εκκλησία είχα πολλή θέρμη και αγάπη για το Χριστό! Δεν είχα όμως καθόλου διάκριση. Έτσι μιλούσα σε όλους που συναντούσα για το Χριστό με πάθος! Κάποιοι προσελκύονταν και έρχονταν στην Εκκλησία Του και κάποιοι άλλοι μιλούσαν απότομα και χυδαία για το Χριστό. Κι εγώ δεν το δεχόμουν αυτό , μέχρι που πολύ συχνά τσακωνόμουν άσχημα με τους αντιρρησίες. Είδε και αποείδε ο πνευματικός μου που μου έλεγε να μιλώ με σύνεση αλλά εγώ πάντα παρασυρόμουν από το θυμό και μια φορά στην εξομολόγηση μού είπε ‘ Αν είναι να τσακώνεσαι, μην ξαναμιλήσεις για το Χριστό…’ Αυτή η εντολή ήταν πραγματικά πολύ δυσβάσταχτη για μένα! Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσα να ακούσω τότε!
Ήταν η πρώτη φορά που είχα πόλεμο με τους λογισμούς, δηλαδή να μην υπακούσω, γιατί μου φαινόταν τελείως παράλογη αυτή η εντολή! Πάλεψα όμως γενναία και είπα ‘ Όχι, αφού μου το ζητάει ο πνευματικός μου, θα υπακούσω και δε θα ξαναμιλήσω για το Χριστό!’ Τότε το νέφος των λογισμών έφυγε και επικράτησε η γαλήνη στην καρδιά μου. Εκείνη τη στιγμή είχα μια έντονη εσωτερική παρόρμηση να ακούσω ‘πειραϊκή εκκλησία’ που πολύ σπάνια άκουγα μέχρι τότε! Καθώς ανοίγω το ραδιόφωνο έπεσα πάνω σε μια εξιστόρηση … ‘ Στην έρημο ασκήτευε ένας παράξενος μοναχός που αντί να είναι μαζί με τους υπόλοιπους, ήταν ανεβασμένος μόνιμα πάνω σε ένα στύλο και εκεί τελούσε τις προσευχές, τη μελέτη του και όλα τα πνευματικά του. Όταν αναφέρθηκε αυτό στους πιο προχωρημένους , εκείνοι προβληματίστηκαν για το αν αυτή η άσκηση είναι κατά Θεόν… και σκέφτηκαν κάτι για να το διαπιστώσουν. Πήγαν μαζί με τους υπόλοιπους μοναχούς και με αυστηρό ύφος του φώναζαν ‘ Τί είναι αυτά που κάνεις; Κατέβα γρήγορα κάτω! Είμαστε γεροντότεροι σου και πρέπει να κάνεις υπακοή’. Τότε εκείνος άρχισε να κατεβαίνει το στύλο… όταν έφτασε περίπου στη μέση, του είπαν οι πρεσβύτεροι ‘ ανέβα πάλι αδερφέ μας, αφού δεν έχεις θέλημα και κάνεις υπακοή τότε αυτό που κάνεις είναι ευάρεστο στο Θεό!’
Έτσι κατάλαβα κι εγώ πως το πρόβλημα μου ήταν ότι εγωιστικά μιλούσα για το Χριστό! Όχι για το Χριστό, ούτε για τους αδερφούς μου αλλά για μένα! Κατάλαβα πόσο πολύ δίκιο είχε ο πνευματικός μου, πόσο αγαπάει το Χριστό κι εμένα… εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που προσευχήθηκα γονατιστός στο Χριστό να με συγχωρέσει, να μου μάθει πώς και πότε να μιλάω γι’Αυτόν και όταν θα είμαι έτοιμος να ενημερώσει τον πνευματικό μου ώστε να μου δώσει νέα εντολή! Όπως κι έγινε… λίγες μέρες μετά μου έστειλε ο πνευματικός μου μήνυμα που δε μου απαγόρευε πια να μιλάω για το Χριστό αλλά αντίθετα με παρότρυνε να το κάνω! Χάρηκα πάρα πολύ και κατάλαβα πόσο πολλή αξία έχει η υπακοή και πόσο μεγάλη φωτιστική δύναμη έχει στην ψυχή μας!
Ο Χριστός επειδή αγαπάει τον Πατέρα Του, Τον υπάκουσε μέχρι θανάτου σταυρικού! Αντίστοιχα ο πνευματικός μας αγαπάει το Χριστό και υπακούει σε Αυτόν! Κι εμείς, αν αγαπάμε το Χριστό, αγαπάμε και τον πνευματικό μας και τον υπακούμε σε όλα, γιατί η υπακοή μας αναφέρεται στο Χριστό και στην Αγία Τριάδα ! Όσο πιο πολύ τον αγαπάμε τόσο πιο πιστά τον υπακούμε! Και όσο τον υπακούμε τόσο μας γεμίζει με την Αγάπη Του ο Χριστός και εμάς και τον πνευματικό μας για να μη μας κλονίσει τίποτα! Και πλέον δεν υπακούμε αναγκαστικά ή ωφελιμιστικά αλλά από αγάπη πνευματική. Και γνωρίζουμε τί θέλει ο πνευματικός μας και το πράττουμε, χωρίς να μπει στη δυσάρεστη θέση να μας το ζητήσει. Γιατί η αγάπη έχει πάντα υπακοή, ενώ η υπακοή δεν έχει πάντα αγάπη! (Κ.Δ.Κ)