Χριστός Ανέστη! Και κατέβηκε στον Άδη μου και με ανέστησε και μένα! Ανείπωτη η χαρά να ζεις αναστημένος με τον Αναστημένο Χριστό! Θα ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου και τη λογική αυτού του κόσμου και να πιάσω έναν-έναν, όλους γύρω μου και αγνώστους ακόμα και να τους μιλώ για την Ανάσταση του Χριστού και τη ζωή με το Θεό! Την όντως Ζωή!
Βλέπω στο μετρό τους ανθρώπους, στην τηλεόραση, στις πλατείες και τους μελετάω! Πώς μπορούν να ζουν χωρίς Θεό; Πώς ζούσα κι εγώ τόσα χρόνια μακριά Του; Με κίβδηλες χαρές, χωρίς ελπίδα και χωρίς νόημα! Ενώ όλη η κτίση αγαλλιάζει και ψάλλει το ‘Χριστός Ανέστη’, εμείς να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε σκεφτόμενοι τα προς το ζην, οικονομικά, σχέσεις, εργασία, φιλίες, πάθη…! Όλα με ημερομηνία λήξης!
Η καρδιά μου ξεχειλίζει από αγάπη όταν τους κοιτώ! Τους βλέπω σαν εικόνες Χριστού και προσεύχομαι πρώτα απ΄όλα να με συγχωρήσει ο Κύριος για την ατολμία μου να μην μπορώ να τους μιλήσω και για την ανεπάρκεια μου να τους δείξω μέσα μου την Ανάσταση και έπειτα να γίνει μια ανταλλαγή, να πάρω εγώ όλα τους τα προβλήματα και να πάρουν εκείνοι αυτό το δώρο της καρδιάς μου! Την Ειρήνη του Χριστού!
Ποια η διαφορά μου από εκείνους; Μήπως δεν είμαι αμαρτωλός; Μήπως αξίζω πιο πολύ από κάποιον; Όχι φυσικά! Η διαφορά είναι ότι ξέρω πού να δώσω τα προβλήματά μου, τις έννοιες μου και τα αδιέξοδα μου… στο Χριστό μου! Εκείνοι το αγνοούν!
Όλον μου τον πόνο τον τυλίγω με τα σουδάρια του Χριστού και τον βάζω στο κενό μνημείο Του! Και σε τρεις μέρες το πολύ, ο πόνος μου ‘ουκ έστιν ώδε!’ Εκεί στον άδειο Τάφο του Ιησού μας, δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός! Μόνο χαρά ουράνια! Ω! πώς αντέχουν οι άνθρωποι μακριά από το Θεό!
Νιώθω πως από τα Πάθη ,δύο πράγματα ήταν πιο επώδυνα για το Χριστό! Η στιγμιαία αποστροφή του Πατέρα Του και αυτή η πίκρα που ένιωθε για τους ανθρώπους όλων των χρόνων που παρότι Αυτός γεννήθηκε και έλαβε δούλου μορφή, παρά τα θαύματα και τις διδαχές Του, τα Άχραντα Του Πάθη, την Ανάσταση και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, εμείς συνεχίζουμε χωρίς Αυτόν, σκυθρωποί, με μάτια χαμένα στο κενό και καρδιές κλειστές! Ω! Πόσο θα μας ήθελε μαζί Του!   (Κ.Β.)